Friday, February 22, 2013

ആദ്യക്ഷരങ്ങള്‍
































എനിക്ക് ഒന്നും എഴുതാന്‍ കഴിയുന്നില്ല ...
മനസ്സ് വല്ലാതെ ശൂന്യമാകുന്നു.. ..
അക്ഷരങ്ങള്‍  കൈകള്‍ക്കും, മനസ്സിനും വഴങ്ങാതെ
വഴി മാറി നടക്കുന്നു....
കാരണങ്ങള്‍ എന്തെന്നു  നിരത്താന്‍  അറിയില്ല...??
പക്ഷേ ...!!

എന്‍റെ അക്ഷരങ്ങള്‍ എന്നിലേക്ക് നടന്നു തുടങ്ങുമ്പോള്‍ 
ഞാന്‍  ആദ്യം പറയുക, ഞാന്‍ നിനക്കായി മാറ്റിവച്ച
എന്‍റെ ഹൃദയത്തെ കുറിച്ചായിരിക്കും... 
അദൃശ്യമായൊരു മാന്ത്രിക സ്പര്‍ശം പോല്‍-
നിന്‍ വാക്കുകള്‍...,
ഓരോ നിമിഷവും കവര്‍ന്നെടുത്ത
നിന്‍ വാചാലത...,
മാസ്മരമായൊരു പ്രണയലോകത്തെത്തിച്ച
നിന്‍ അക്ഷരങ്ങള്‍...,

ഒരു നീരാളിപ്പിടുത്തംപോല്‍ കവര്‍ന്നെടുത്ത
എന്‍ നിമിഷങ്ങള്‍...,
അറിയാതെ വീണു ഞാന്‍ ... 
നീ തീര്‍ത്തൊരാ സ്നേഹചൂഴിയില്‍
നിന്നില്‍നിന്നുമടരാനാകാത്തവിധം
ഇഴുകി ചേര്‍ന്നു പോയോരെന്‍ ആത്മാവിനെ
അതെന്‍ ലോകമല്ലെന്ന വെളിപാടില്‍
സ്വയമുണര്‍ന്നു പിടഞ്ഞു ഞാന്‍
എന്‍ നിസ്സഹായാവസ്ഥയില്‍ ഞാനവ
ചവിട്ടി മെതിച്ചു സ്വയം പഴിച്ചു... 
എങ്കിലുമെന്‍ സ്നേഹനീര്‍ക്കണങ്ങള്‍
വാടാണോ തളിര്‍ക്കാനോ അനുവദിച്ചില്ല
തളര്‍ന്നോരാ മനസ്സിനെ...
അതെന്‍ സ്നേഹ നീരുറവയെന്നും
ഒരിക്കലും വറ്റാത്തവയാണെന്നും
നീ അറിഞ്ഞുവെന്നു നിനച്ചു ഞാന്‍ വ്യഥാ
എന്തിനെന്നറിയില്ല ഇന്നെന്‍ കണ്ണുനീര്‍
നിക്കന്യമായിരുന്നെന്നാലും
അര്‍പ്പിക്കട്ടെ ഞാനെന്‍ അശ്രുബിന്ദുക്കള്‍
നിനക്കയി .... 



ഉര്‍മ്മിള



















ഇരുള്‍മൂടിയെന്‍റെ വഴികളില്‍  എപ്പോഴോ 
നീയൊരു താരകപൊന്‍ വെളിച്ചമായി 
നിഴലുകള്‍ കളമെഴുതുന്നോരെന്‍ മുന്നില്‍  
മറ്റൊരു നിറ സന്ധ്യയായ് നീ വന്നു  
നോവിന്നിതളായി വിരിഞ്ഞു നീയെന്നില്‍
മിഴിനീര്‍ക്കണം പോല്‍ തുളുമ്പി നിന്നു.
തരളമാ ഓര്‍മ്മയില്‍ നീ വിടര്‍ന്നു
നിത്യ വിശുദ്ധമാം തുളസിക്കതിരു പോലെ.
രാവിന്‍ നിലാത്തിരി ചുംബന ചൂടില്‍
നിശാഗന്ധി പോലെ തുടുത്തു നിന്നു.
രാപ്പടി പാട്ടിന്‍  ഈണങ്ങള്‍ പോലെ
യാമങ്ങളില്‍ നീ നിറഞ്ഞു നിന്നു.
കുളിരിളം മഞ്ഞിന്‍റെ  സ്പര്‍ശനം പോലെ
എന്‍ സ്നേഹം നിന്നെ പൊതിഞ്ഞു നിന്നു
കൊട്ടിയടച്ച നിന്‍ പടിപ്പുര വാതലില്‍
എന്‍റെ  മണ്‍ വീണയുപേക്ഷിച്ചു പോണുഞാന്‍
പിന്‍വിളി വിളിക്കില്ലെന്നറിയാം എനിക്കെങ്കിലും
പിന്‍വിളി കാതോര്‍ത്തു മടങ്ങുന്നു ഞാന്‍
ഒടുവില്‍ എന്‍റെയി മഞ്ഞുമൂടിയ വഴിയിലെ 
ഏകാന്തതയില്‍ ഏകാകിയെപ്പോല്‍ നിന്നു ഞാന്‍..