കീറിയെടുത്ത തളുകൊണ്ട് മുഖം മറച്ച നീ
വിധി എനിക്കായി തന്ന ശ്മനപുഷ്പം
മോഷ്ടിട്ടിച്ചിരിക്കുന്നു...!!
വിരഹ കാലത്തിന്‍റെ ദു:ഖ ജീവിതത്തില്‍
ഉപ ശിര്‍ഷകം തിരയുന്ന മേലങ്കിയില്ലാത്ത
അപ്സരസ്സ് അല്ലയോ നീ...!!
എന്‍റെ നയങ്ങള്‍ നിറതിങ്കളായി
മനസ്സില്‍ ഉറഞ്ഞ എന്‍റെ താപമെല്ലാം
കണ്ണുകള്‍ ചുടു നീരായിച്ചോരിയുമ്പോള്‍
ഒരു നേര്‍ത്ത സ്വാന്തനം പോല്‍
സായന്തനത്തില്‍ നിന്നില്‍ നിന്നെന്‍റെ
ചുമലിലേക്ക് പാളിയ കാറ്റേ...
നിന്നെ കൊതി തീരേ കൊത്തിത്തിന്നുന്ന
ആര്‍ത്തി പൂണ്ട ബന്ധങ്ങള്‍
ആത്മഹത്യ ചെയ്യാന്‍ ഒരു കാരണം തേടുന്ന നീ
കവിതയുടെ അപൂര്‍ണ്ണതയില്‍
ജീവിതം സ്വപ്നങ്ങളുടെ സമാഹാരമായി
വരച്ചു തീര്‍ക്കുന്നുവൊ...??
നിശിഥത്തില്‍ നീ പാടിയ വരികളില്‍
നിലാവ് അന്ത്യയ ചുംബനമര്‍പ്പിക്കുമ്പോള്‍
ഉറക്കമെന്ന കൊച്ചു മരണത്തിലേക്കോഴുകുവാന്‍
വിടാതെ നെഞ്ചിലേക്ക് സ്വപ്നവുമായി
നീ കയറവേ എന്‍റെ നക്ഷത്രങ്ങള്‍ നിന്‍റെ
നക്ഷത്രങ്ങളേ വേള്‍ക്കുന്നു അറിയുന്നുവോ നീ...
