ഒരു സ്നേഹ ഗീതത്തിലെ ആര്ദ്രത ..
ഒരു ബലി മൃഗത്തിനു നല്കേണ്ട സ്വാന്തനം ...
അമ്മിഞ്ഞപ്പാലിന്റെ പ്രതിഫലം ...
പിത്രു മോഹങ്ങളുടെ വിത്ത് പാകേണ്ട വയല് ..
ജേഷ്ടടന്റെ ശാസനകളുടെ പൂന്തോട്ടം ...
പ്രണയിനിയുടെ അരുമ പ്രാവിന് ഒരു കൂട് .
ജീവിതത്തിന്റെ ഒഴുക്കില്
ഇറക്കാന് ഒരു പായ് വഞ്ചി ...
സ്മൃതികളുടെ പച്ചത്തുരുതുകള് ...
മൃതി കാവലിരിക്കുന്ന പവിഴപ്പുറ്റുകള് ...
അസ്തമിക്കുന്ന ചയം മങ്ങിയ സ്ന്ധ്യപ്പോലെ ...
ജീവിതത്തെ നശിപ്പികുമ്പോള് കാലം കടലയ്തും ...
വഞ്ചി മുങ്ങിയതും പലരും
അറിയാതെ ...പോകുന്നു ...
ഇവയെല്ലാം ഓരോരുത്തരുടെയും മനസ്സാണ് ...
ശരിക്കും പറഞ്ഞാല് ഉള്ക്കടലില്
നംങ്കുരം നഷ്ട്ടപ്പെട്ട ഒരു കപ്പല് പോലെയാണ് ...
പലര്ക്കും ഇതുപോലെയാണ് ...
മനസ്സും ജീവിതവും ...
ആരും മനസ്സിലാക്കാത്ത
ഒരു സത്യവും അതാണു !!!!!
interesting thought...
ReplyDelete